خدای من !گاهی یک اشتیاق نورانی ام،روبروی قبله ات می ایستم و با نماز پراز خواهشم مسافر گیسوان پر پیچ و خم مهربانی تو میشوم،گاهی یک کاغذ مچاله شده ام در جاده های باد ، بی هدف می غلتم و از تو دور می شوم و تو ناگهان با دستهای هدایت درختان را می فرستی تا سر راهم سبز شوند مگر به خود باز گردم.

ای بکرترین مهربانی!می خواهم هر لحظه بادبادکهای ستاره گون عبادت را در آسمان بخشنده تو رها کنم.

اگر دهان غافل مرا به زمزمه های نام قشنگت راهی هست،مرا تا رسیدن به امتداد آفتاب هدایت یاری کن!

ای آفریدگار حس خوب زندگی!لبخند سبز یاران خوبم را کمرنگ مساز و یاریمان کن با پیوند دستهای زلالمان تا مهربانی تو پل بزنیم.

دل من

به عمق حادثه راهی نبردی

در آفاق سکون مردی  ، فسردی

دل من ای کویر خشک و خالی

چه میشد دل به دریا میسپردی

دل من کیست یک درویش ساده

به کنج خانه قربت فتاده

در اوج وهم و تنهایی سرش را

میان زانوانش جای داده

سروده ثنا